Erwin Konrad Eduard Bumke, urodzony 7 lipca 1874 roku w Słupsku, a zmarły 20 kwietnia 1945 roku w Lipsku, to postać o znaczącym wpływie na niemiecką historię prawną. Był on ostatnim przewodniczącym Sądu Najwyższego Rzeszy Niemieckiej. Jego wkład w funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości oraz jego kontrowersyjne decyzje do dziś budzą emocje oraz refleksję na temat sprawiedliwości w czasach totalitarnych.
Po śmierci von Hindenburga, zgodnie z zapisami konstytucji Republiki Weimarskiej, Bumke miał prawo ubiegać się o urząd Prezydenta Rzeszy. Jednakże, w wyniku wprowadzenia Ustawy o Naczelniku Rzeszy Niemieckiej przez zdominowany przez nazistów Reichstag 1 sierpnia 1934 roku, która połączyła funkcje prezydenta i kanclerza, jego ambicje na tym polu nie mogły się zrealizować.
W okresie rządów NSDAP, Bumke podejmował wiele decyzji, które zostały uznane za kontrowersyjne. Na przykład, 23 grudnia 1933 roku uniewinnił bułgarskich komunistów oskarżonych o podpalenie Reichstagu. Te wyroki, często określane jako niesprawiedliwe, wpłynęły na jego dziedzictwo. W rezultacie jego portret nie znajduje się wśród podobizn byłych przewodniczących Sądu Najwyższego Rzeszy Niemieckiej, które można zobaczyć w Bundesgerichtshof w Karlsruhe.
Ostatecznie, Bumke popełnił samobójstwo 20 kwietnia 1945 roku, w dniu urodzin Adolfa Hitlera i dwa dni po wkroczeniu amerykańskich sił do Lipska. Jego życie i kariera stanowią smutny przykład trudnych wyborów, jakie musieli podejmować przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości w czasach reżimu totalitarnego.
Przypisy
- a b c d e Curt Riess: Naziści schodzą do podziemia. Wydawnictwo Replika, 2015 r., s. 303–306. ISBN 978-83-7674-475-9.
- AndréA. Niedostadek AndréA., Der letzte Präsident des Reichsgerichts: Der stumme Richter, Legal Tribune Online, 05.07.2014 r.
Oceń: Erwin Bumke