Baszta Czarownic

W procesie budowy obwarowań zastosowano zarówno kamienie narzutowe, jak i cegłę, które układane były zgodnie z wątkiem wendyjskim oraz polskim. Wysokość murów wynosiła około 6,5 metra, a ich zwieńczenie wzmocnione było basztami, co zwiększało ich efektywność obronną. Otaczająca miasto rzeka Słupia stanowiła dodatkową barierę dla potencjalnych najeźdźców.

Pierwsze etapy budowy muru, realizowane w połowie XIV wieku, były wzmocnione drewnianymi nadbudowami. W latach 1348-1385 nastąpiło podwyższenie bram, jak również uzupełnienie murów, zwłaszcza od strony południowo-zachodniej, co znacząco wpłynęło na ich funkcjonalność. W XV wieku nastąpiła dalsza przebudowa, kiedy to górne kondygnacje bram zostały włączone w strukturę Baszty Czarownic.

Na początku XVII wieku wprowadzono nowoczesny system obronny, natomiast wnętrze baszty zostało przekształcone w więzienie. W kontekście historii tej budowli, szczególnie dramatyczne były losy kobiet, które oskarżano o czary. Wielu z nich torturowano, a następnie skazywano na śmierć w płomieniach stosu. Ostatnią znaną ofiarą tego procesu była katoliczka Trina Papisten. W tym samym czasie wnętrza bram miejskich przeznaczone zostały na mieszkania.

W XIX wieku Baszta Czarownic zmieniała swoje przeznaczenie - początkowo przekształcono ją w stajnię, by znowu stać się więzieniem od 1871 roku. Niezwykle istotnym momentem w historii tej budowli były działania wojenne, które w 1945 roku doprowadziły do jej uszkodzenia.

W latach 1970-1973 baszta przeszła gruntowną odbudowę. Prace skupiły się na przekształceniu wnętrz oraz elewacji, co miało na celu zachowanie jej historycznej wartości. Obecnie Baszta Czarownic znajduje się przy współczesnej alei Francesco Nullo 13, stanowiąc nie tylko rekwizyt przeszłości, ale również świadectwo bogatej historii Słupska.