Marek Pol

---

Życiorys

Marek Pol jest synem Jerzego i Wandy. Jego edukacja rozpoczęła się w VIII Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, które ukończył z sukcesem. W 1977 roku zdobył dyplom na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, a dwa lata później uzyskał tytuł na Wydziale Ekonomiki Produkcji w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. W latach 1977–1993 pełnił ważną rolę w Fabryce Samochodów Rolniczych w Poznaniu, gdzie od 1981 roku był wicedyrektorem. To właśnie pod jego kierownictwem w 1993 roku doszło do prywatyzacji fabryki przy współpracy z koncernem Volkswagen. Od 1976 do 1990 roku Marek Pol był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po tym okresie angażował się w tworzenie Polskiej Unię Socjaldemokratycznej oraz Wielkopolskiej Unię Socjaldemokratyczną. W 1992 roku stał się jednym z założycieli Unii Pracy. Jako poseł wybrany z ramienia PZPR na Sejm kontraktowy w latach 1989–1991, pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw dotyczących stabilizacji gospodarczej oraz zmian systemowych, a także wiceprzewodniczącego Komisji Przekształceń Własnościowych. Po zakończeniu kadencji stał się ekspertem gospodarczym Polskiego Stronnictwa Ludowego, aktywnie uczestnicząc w negocjacjach na rzecz rządu Waldemara Pawlaka w 1992 roku, mimo, że zakończyły się one niepowodzeniem. W 1993 roku ponownie wybrany do Sejmu w trakcie II kadencji z ramienia Unii Pracy, mimo że UP nie weszła do rządu koalicji SLD-PSL, objął stanowisko ministra przemysłu i handlu na krótko. Po dymisji tego rządu, jako sekretarz stanu, odpowiadał za reformę centrum administracyjno-gospodarczego rządu. Odszedł z zajmowanej funkcji w 1997 roku, po zakończeniu reformy, powracając do Unii Pracy. W 1997 roku, niestety, nie uzyskał mandatu poselskiego, gdyż UP nie przekroczyła progu wyborczego. Mimo to, tego samego roku zajął stanowisko prezesa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, kierując nim do 1998 roku. W marcu tego samego roku, podczas VI kongresu Unii Pracy, został wybrany na przewodniczącego partii. Zainicjował koalicję z PSL oraz Krajową Partią Emerytów i Rencistów pod nazwą Przymierze Społeczne w celu wspólnego startu w wyborach samorządowych w 1998 roku, co zaowocowało zdobyciem 89 mandatów w sejmikach. Na trzech kolejnych kongresach ponownie wybierano go na przewodniczącego UP. Przyjmuje wówczas aktywną rolę w popieraniu kandydatury Aleksandra Kwaśniewskiego, co doprowadziło do podpisania porozumienia ze Sojuszem Lewicy Demokratycznej przed wyborami parlamentarnymi w 2001 roku. Koalicja zdobyła imponujące poparcie, wynoszące ponad 41%, a Unia Pracy uzyskała 16 mandatów poselskich oraz 7 senatorskich, co umożliwiło jej stworzenie samodzielnego klubu poselskiego. Pol z okręgu konińskiego uzyskał 42 546 głosów. 6 października 2001 roku objął urząd wicepremiera oraz ministra infrastruktury w rządzie Leszka Millera, sprawując te funkcje do 2 maja 2004 roku. W 2003 roku doprowadził do uchwalenia specustawy drogowej, której celem było uproszczenie procesu pozyskiwania gruntów pod budowę dróg. W 2004 roku zainicjował utworzenie Krajowego Funduszu Drogowego oraz wdrożył obligatoryjną opłatę paliwową. Pol kierował negocjacjami akcesyjnymi Polski do Unii Europejskiej oraz prowadził rozmowy z rządem Ukrainy w sprawie budowy rurociągu Odessa-Brody i z Rosją w sprawie umowy gazowej z 1993 roku. Po rezygnacji z kandydowania na przewodniczącego Unii Pracy w 2004 roku, Marek Pol został przewodniczącym rady krajowej tej partii. W 2005 roku, podczas nieudanej próby kandydowania do Sejmu z listy Socjaldemokracji Polskiej, wrócił do działalności w gospodarce. Na początku 2017 roku, 11 marca, zrezygnował z funkcji przewodniczącego rady krajowej UP. W 1988 roku został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi.

---

Oceń: Marek Pol

---